مقاله اهمیت انسان شناسی و خود شناسی 

تعریف انسان ؟(انسان چیست)

پرآوازه است كه تعریف انسان ازتعریف سایرموضوعات به مراتب پیچیده تراست زیراتمام موضوعات دیگر حول مدار انسان می چرخد ونهایتا در خدمت او در می آید.

اگر بخواهیم نظر شیخ نجم الدین وحتی اغلب عرفا را درباره انسان در یك جمله خلاصه كنیم باید گفت كه انسان «یك موجود عشق ورز است.هم عاشق خالق است وهم معشوق او در عین حال حامل امانت عشق.»

اهمیت شناخت خود:

امیرالمومنین علی (ع)در موارد زیادی به اهمیت خود شناسی اشاره كرده است وهمگان را به آن می خواند وفردی را زیان كار می داند كه در شناخت خود كوتاهی كرده است و از خود غفلت می كند:«والمغبون من غبن نفسه»«زیان كار واقعی كسی است كه خویشتن را زیان رساند.»

وی در جای دیگر فرموده است :«بی تردید در برابر خداوند منفورترین مردمان بنده ای  است كه خدایش به حال خود او را نهاده است وبدین سبب از حفظ تعادل بیرون افتاده است وبی راهنما حركت می كند.»

عالم واهمیت خود شناسی:

یكی از اساسی ترین وحساس ترین  ساحت های وجودی انسان قلب است .انسان عالم وخود یافته باید شناخت ویژه به این عضو حساس داشته باشد والا نه به شناخت خود دست خواهد یافت ونه با دیگران رابطه ایجاد خواهد كرد.

انسان وروابط

انسان موجودی است كه در نهاد او انگیزه وغریزه ایجاد رابطه با دیگران نهاده شده است. اساسا ایجاد رابطه با دیگران پایه ومایه  اسقرار بشری است.

شناخت ساحت های سه گانه

امیر المومنین شناخت ساحت های سه گانه انسان را جزو وظایف كسی می داند كه در راه خود شناسی گام برداشته است.نتیجه ی این رابطه متقابل ایجاد تعادل در زندگی است كه شخص خود شناس می تواند از آن برخوردار شود.

رابطه انسان با خود

نزدیكترین رابطه ی انسان با خود او است ودراین رابطه باید گفت كه فاعل شناس موجود شناخته شده دراین حوزه هر دو یكی است یعنی انسان وقتی به خود می نگرد شناختی از خود به دست می آورد.

مقدمه خود شناسی

مادرباره انسان از آن نظر كه موجودی كمال پذیر است بحث می كنیم ودرباره ی كمال نهایی وراه رسیدن به آن گفتگو می كنیم .نباید از نظر دور داشت  كه شیوه ها وروشهای گوناگونی برای اثبات مد عیات برگزیده می شود:اگر چیزی قابل تجربه ی حسی وعلمی باشد برای اثبات آن از روش تجربی بهره گرفته می شود اما اگر چیزی قابل تجربه ی حسی نباشد در مواردی از طریق متد واستدلالات عقلی وعقلانی به اثبات می رسد وپاره ای از امور نیز تنها از طریق تعبد اثبات پذیرند.البته دسته ی اخیر (تعبدیات )در چهار چوب مباحث وگزاره های دینی قرار می گیرد.اما از آن جهت كه هر یك از سه طریق مذكور با مشكلاتی مواجه هستند چون ارائه برخی از آنها در سطح عموم مخاطبان ما ممكن نیست ویا برای همه قابل پذیرش نمی باشد یا اصلابحث مورد نظر ما با برخی از آن متدها وشیوه ها قابل اثبات نمی باشد.ناگزیر ما طریقی را بر می گزینیم كه كاربرد عمومی وفراگیر داشته باشد.

مفهوم خود شناسی:

در بین برداشتهایی كه از خود شناسی ارائه شده منظور ما از خود شناسی دراین بحث شناخت انسان از آن نظر است كه دارای استعدادها ونیروهایی برای تكامل انسانی است.

خود شناسی:

می گویند خود شناسی مقدم بر خداشناسی است.تا انسان خود را نشناسد نمی تواند خدا را بشناسد . این سخن از جهات متعدد در ست است :یك جهتش این است كه باید وضع دستگاه گیرنده ی فكری خود رابشناسد .باید خود را به ضعف ونقص وقصور بشناسد تا خدا را به كمال قوت ولاتناهی بشناسد.باید قصور فهم وادراك خود را بشناسد كه تا موجودی محدود وناقص نباشد واو را ضدی ونقطه ی مقابلی نباشد .نمی تواند او را بشناسد.